Weet je het nog?
Die mooie zomer dagen?
Dat we samen lachten?
Dat we samen waren?
Ik zag je wel vaker.
Misschien niet zo vaak als gewild.
Maar dat was begrijpelijk.
We hebben ieder ons eigen leven.
Maar toch was iedere keer fijn,
Fijn om samen met jouw samen te zijn.
Jij die me begreep.
Tenminste dat dacht ik.
Jij was degene op wie ik kon rekenen.
Degene die mijn borderline begreep.
Jij was degene die me steunde als ik het moeilijk had.
Maar nu ben jij degene die weg is.
Sinds kort heb je een vriendin.
Het zal vast wel een aardige meid zijn.
Maar waarom spreek ik je nou nog amper?
Was onze vriendschap gewoon een leugen?
Ik zit aan het einde van mijn kunnen,
Jij als beste vriend die me aan het verlaten is.
Je weet het wel, maar je geeft er niet om.
Het maakt jou niet uit hoe ik me voel.
Ik baal ervan omdat ik dacht dat het echt was.
Dat we het echt leuk en gezellig hadden.
Ik baal ervan dat ik nu alleen ben.
Alleen met niemand die me begrijpt.
Ik mis je, ik wil dat je dat weet.
Ook al lees je dit misschien niet.
Er komt eigenlijk geen eind aan wat ik zeggen wil.
Maar het maakt niets uit zolang je onder het plak zit.