Gezichten
Als ik aan je denk
hoor ik je lach van verre reeds
Het optimisme in je stem
de liefde voor een ander steeds
en toch voel ik een rem
En als ‘k dan in je ogen kijk
ze ik de pijn, de boosheid en t’ verdriet
Ondanks de lach op je gezicht
ik zie het goed,
want ogen immers liegen niet
Dan weer zie ik een onverzettelijkheid
zo hard, soms confronterend
Zowel voor anderen als jezelf
jezelf bijna onterend
Je houdt van mensen om je heen
je lijkt in middelpunt te staan
Maar ondanks al die aandacht
als ik echt dan naar je kijk
Dan ben je vaak alleen
Ik zie ons daar nog staan
ik zag de tranen in je ogen
Bij jou die een ander altijd troosten wil
maar jij laat je niet gaan
Wel warmte willen geven
aan iedereen die het behoeft
Zelf echter niets te willen nemen
dat nu maakt anderen soms bedroefd
Je bent gekwetst geraakt door leven
je voelt ’t verdriet, de pijn tot in je ziel
Vertrouwen in de ander is verdwenen
angst, onzekerheid is je achilleshiel
Je stelt je hart voor ieder open
maar toch die ene deur blijft dicht
Ik vraag je, blijf er echter in geloven
ook dan ben je jezelf tot niets verplicht
En weet dat velen je erg mogen
ik hoop dat het je pijn verlicht
En als je weer verdrietig bent
leg je masker dan opzij
Ook al is het maar voor even
ik geloof het vast het maakt je vrij
Leen die schouder van een vriend
jij die alles juist aan anderen leent
Je hebt het immers zo verdient
samen delen, dat vereent
Ik vraag me nu tenslotte af
is het niet, de pot verwijt de ketel
Wie ben ik nu eigenlijk wel
dat ik dit nu zeggen mag
Tegen jou,vaak zo goed gebekt
‘k zeg je ‘t niet uit beter weten
Maar als vriend en uit respect