Angst iets van mij?
Ik heb nooit begrepen hoe mensen met angst leven.
Meiden die niet alleen naar huis durven,
mensen die bang zijn voor wit poeder in hun brievenbus,
voor duisternis en nacht.
Mensen die bang zijn voor mensen.
Ik dacht altijd dat angst iets was van anderen.
Zwakkere mensen.
Het raakte me nooit.
Maar toen opeens wel.
En als het je treft, dan weet je dat het er altijd al was,
dat het wachtte onder het oppervlak van alles wat je lief had.
En je krijgt kippenvel en je hart wordt zwaar en je kijkt naar de persoon die je ooit was toen je daar liep en je vraagt je af of je haar ooit weer wordt.
Meiden die niet alleen naar huis durven,
mensen die bang zijn voor wit poeder in hun brievenbus,
voor duisternis en nacht.
Mensen die bang zijn voor mensen.
Ik dacht altijd dat angst iets was van anderen.
Zwakkere mensen.
Het raakte me nooit.
Maar toen opeens wel.
En als het je treft, dan weet je dat het er altijd al was,
dat het wachtte onder het oppervlak van alles wat je lief had.
En je krijgt kippenvel en je hart wordt zwaar en je kijkt naar de persoon die je ooit was toen je daar liep en je vraagt je af of je haar ooit weer wordt.
Reacties op dit gedicht
| Dolfijntje55: | Dinsdag, juni 22, 2010 19:19 |
| Heel mooi en ontroerend geschreven; Veel sterkte, kracht en moed gewenst opdat je haar terug zult vinden! |
|
Over dit gedicht
| Auteur: marianka | 
|
|
| Gecontroleerd door: Innerchild | ||
| Gepubliceerd op: 22 juni 2010 | ||
| Thema's: | ||