Geslagen.
Mijn vader…
“Waar bemoei je er mee ?
Dat is wat jouw vader zei
“Ik zal je eens laten zien hoe het moet”
en zijn handt kwam dichterbij
Moeder stond zwijgend te kijken
Ze bleef daar maar een beetje staan
Je hoopte dat ze iets zou zeggen
Maar ze liet pa zijn gang gaan
angstig zat je in een hoekje
Vader riep : laat je kracht zien dan.
Mijn ogen gesloten.
Wetend dat ik toch niet winnen kan.
Eindelijk was hij gestopt.
Of zou hij me nog een keer slaan.
Tranen op mijn ogen.
Van pijn vergaan.
een maal boven vroeg ik me af waarom.
Waarom werd ik geslagen
Wat deed ik nu weer stom.?
“Waarom stel ik mijn ouders teleur?”
“Waarom doe ik ze altijd pijn”
“Als ik hier niet meer was”
“Zou het vast allemaal beter zijn”
met die gedachten viel ik in slaap.
Wachtend tot het een dag verder zou zijn.
En weer verder in het leven moest gaan.
Van verdriet en pijn.
Maar elke keer weer.
Sloeg hij me bijna in elkaar.
Want ja wat maakt het uit.
Ik ben het maar.
Steeds gaf ik mezelf de schuld.
Het zal wel mijn schuld zijn.
Schreeuwend om een uitweg.
Huilend van de pijn.
Ik ging het geloven wat hij zei.
Bemoei je er niet mee
Maar lach het nou echt zo aan mij?
Was het normaal dat die mama steeds wou slaan..
En ik mezelf alsmaar weer opofferde om ervoor te gaan staan.?
Ik snap het wel, het blijven jouw ouders
Maar ze doen je zoveel pijn
Ze zullen vast ook van me houden
Maar had liever gehad dat het anders zou zijn.
mama Papa het is vergeven.
Maar toon please wat medeleven?
Ik zit nu hier. ver van jullie vandaan.
vragend aan mezelf. waarneer ik weer terug naar huis mag gaan:(
“Waar bemoei je er mee ?
Dat is wat jouw vader zei
“Ik zal je eens laten zien hoe het moet”
en zijn handt kwam dichterbij
Moeder stond zwijgend te kijken
Ze bleef daar maar een beetje staan
Je hoopte dat ze iets zou zeggen
Maar ze liet pa zijn gang gaan
angstig zat je in een hoekje
Vader riep : laat je kracht zien dan.
Mijn ogen gesloten.
Wetend dat ik toch niet winnen kan.
Eindelijk was hij gestopt.
Of zou hij me nog een keer slaan.
Tranen op mijn ogen.
Van pijn vergaan.
een maal boven vroeg ik me af waarom.
Waarom werd ik geslagen
Wat deed ik nu weer stom.?
“Waarom stel ik mijn ouders teleur?”
“Waarom doe ik ze altijd pijn”
“Als ik hier niet meer was”
“Zou het vast allemaal beter zijn”
met die gedachten viel ik in slaap.
Wachtend tot het een dag verder zou zijn.
En weer verder in het leven moest gaan.
Van verdriet en pijn.
Maar elke keer weer.
Sloeg hij me bijna in elkaar.
Want ja wat maakt het uit.
Ik ben het maar.
Steeds gaf ik mezelf de schuld.
Het zal wel mijn schuld zijn.
Schreeuwend om een uitweg.
Huilend van de pijn.
Ik ging het geloven wat hij zei.
Bemoei je er niet mee
Maar lach het nou echt zo aan mij?
Was het normaal dat die mama steeds wou slaan..
En ik mezelf alsmaar weer opofferde om ervoor te gaan staan.?
Ik snap het wel, het blijven jouw ouders
Maar ze doen je zoveel pijn
Ze zullen vast ook van me houden
Maar had liever gehad dat het anders zou zijn.
mama Papa het is vergeven.
Maar toon please wat medeleven?
Ik zit nu hier. ver van jullie vandaan.
vragend aan mezelf. waarneer ik weer terug naar huis mag gaan:(
Reacties op dit gedicht
| X-miracles happen-X: | Maandag, juni 07, 2010 10:38 |
| Hij is gelukkig veranderd.:) doet ut niet meer. maar vergeet het niet |
|
| trabant: | Zaterdag, juni 05, 2010 16:39 |
| Zo herkenbaar. Je vergeeft het, als je morgen thuis komt is het net hetzelfde. Heel de wereld weet wat voor een kind je bent. Zij zitten er niet. Waar moet je nu naartoe met al je vragen, naar een vreemde met het gevaar dat die je zal verkrachten? Krijg je weer de schuld. Ach kind, hadden ze je maar doodgeslagen denk ik dan zo. Knuffel van mij. |
|
| Anootje ...: | Zaterdag, juni 05, 2010 12:02 |
| Triestig!!!!!!! maar hé, het is jou schuld niet! je pa heeft dat recht niet! Groetjes |
|
| trabant: | Donderdag, juni 03, 2010 23:45 |
| Sterkte. Welterusten. |
|
| Beautiful ~ Princess: | Donderdag, juni 03, 2010 21:31 |
| :''( sterkte meis | |
| [zwarte engel]: | Donderdag, juni 03, 2010 21:12 |
| auw.. pijnlijk, verdrietig, moedeloos, gewoon auw! | |
| Hans Winter: | Donderdag, juni 03, 2010 20:31 |
| jij bent het teken van eens toch hun toegenegen wezen, jij die verlangt jezelf door hen omringd te hervinden, jij bent hun mee te dragen vraag waar die bleef, jij die hen zocht, jij die hen anders mocht. hans |
|
| lexx: | Donderdag, juni 03, 2010 16:11 |
| de kleurnuance staat me niet aan :) | |
| pieter christiaan paardenkooper: | Donderdag, juni 03, 2010 15:53 |
| lastig zulke ouders, maar blijf sterk! pcp |
|
Over dit gedicht
| Auteur: X-miracles happen-X | 
|
|
| Gecontroleerd door: Anastacia | ||
| Gepubliceerd op: 03 juni 2010 | ||
| Thema's: | ||