mijn witte hoogslaper,mijn gele stippeltjes behang, mijn blauwe vloerbedekking beetje in the middle of the no where.
ik weet nog precies hoe het was hoe ik me voelde als...
iemand de trap op kwam lopen
als ik voetstappen voor mijn slaapkamer deur hoorde.
die taal die ik maar niet snapte maar toch wel weer bergreep.
zo jong dat ik was, en niet wist dat dit niet normaal was.
De kwade/treurige sfeer die er hing bleek het leven op dat moment te zijn.
het niet snapte om weer die plank te ontwijken.
niet dat het kon want je benen voelde als lood.
het oneerlijk vond dat je zo lief kon zijn tegen je eigen kinderen.
en tegen ons zo bruut net als of we niets waren.
en je angst beheerste je moed om weg te gaan.
verder gegaan als of het niets was.
het is nu over time to be happy.
na lange gepsrekken met psygologen familie en vrienden.
is het nu echt tijd ... om mezelf te zijn.