altijd als ik denk dat het niet erger kan,
blijkt het tegen deel,
kan het toch nog erger,
word ik in het diepe gegooid,
probeer ik op te staan,
en als ik dan net weer sta,
word ik in een nog diepere put gegooid,
kom ik weer over eind,
en gebeurt het weer op nieuw,
en telkens val ik in een nog diepere put,
ik wil klimmen, niet meer vallen,
mijn leven op de rails krijgen,
en weer grip krijgen,
niks doen wat ik niet wil,
en strijden voor alles wat je lief is,
en nu al maanden lang,
moet ik overleven,
in plaats van dat ik kan leven,
wat is dat,
voor een meisje van 14,
die moet toch kunnen doen wat ze zelf wil,
niet strijden voor haar bestaan,
maar gewoon kunnen zijn,
niet opvallen binnen de grote school,
maar gewoon een van de vele,
niet als maar tussen de artsen,
en de therapeuten,
maar gewoon in de les zitten,
dit meisje wil zijn zoals alle andere,
gewoon normaal zijn,
geen masker op hebben,
niet zeggen dat het haar wel lukt,
maar eerlijk zijn,
het leven hoeft voor haar niet meer,
wat is dit voor een leven,
niks kunnen,
niks mogen,
zij wil dit niet meer,
wil niet meer leven,
maar voor zelfmoord heb je lef nodig,
en om te leven nog veel meer,
om alle klappen op te vangen,
maar zij,
zij heeft niet genoeg lef om te leven,
maar ook niet genoeg voor zelfmoord,
dus leeft ze niet,
maar overleeft ze,
en uit haar emoties in gedichten,
en probeert eruit te komen,
hoe ze dit kan aanpakken,
om in plaats van te overleven,
te gaan leven,
zonder zelfmoord te hebben gepleegd