de nachten
van zachte satijn
komen nooit
tot een eind
met onuitgesproken woorden
slapen we in een hemelbed
de lucht wordt opgekleurd
door de zon
met alle kleuren van regenbogen
het licht
van vallende zonnestralen
spiegelen de tegels
van de straten
in de stad
binnen brandt er kaarslicht
zo zijn de nachten
zwoel en zacht
dus droog jouw tranen
in je ogen
want ik heb je lief,
tot aan het eind van de tijd
slenter ik
door de schaduw
van jouw voetstappen
heb ik een beeld
van jouw schoonheid
in mijn hoofd
dat onvergetelijk
blijft voortduren
johan hijzelaar