Mijn ogen sluiten terwijl langzaam het zoute water drupt
Over mijn bleke gezicht, mijn gescheurde lippen,
Eindigend op de koude grauwe grond.
Ik wil niet zien hoe jij daar zit, ineengedoken,
Zo vol verdriet en pijn,die door mij is gekomen
Woorden kunnen mijn spijt niet beschrijven.
Je kan het niet aan te weten wat mijn gedachtes zijn
Ik liet je in mijn hoofd, bij mijn gevoelens
Iets wat ik nooit en te nimmer had mogen doen,
(ook al dwong je me ertoe)
Je kan niet leven met het feit
Dat ik mijzelf haat, dat ik het liefst het rood
Over mijn polsen zou zien druppen
Totdat ik eindelijk voor eeuwig,
Mijn ogen zou kunnen sluiten.
En nu heb ik zo’n spijt, oh mam
Hoe kon ik jou dit aandoen, ik wist hoe ik moest leven
Met de gedachtes, de gevoelens die ik al jaren heb
Jij, je had het niet verwacht en zeker niet zo erg
Och het spijt me zo, het breekt mijn hart
In tienduizendmiljoen stukken, om jou te zien huilen
Boven al, door mij..
Ik veracht elk klein stukje van me
Mijn gevoelens, mijn gedachtes nog het meest
Egoïst dat ik ben. Kon ik maar meer op jou lijken,
Zo medelevend, zo lief, en nu zo gebroken
Nooit maar dan ook nooit
Zal ik mezelf vergeven.