Ik zag mezelf,
in de weerspiegeling van het mes.
Een traan,
rolde over mijn wang.
Ik kon niet meer,
was helemaal niet bang.
Even voelde ik niets,
geen angst, geen pijn,
en het enige wat ik wou,
was dood zijn.
Maar ik zag,
dat ik leed,
want mijn pols werd rood,
toen het mes me sneed.
Het bloed,
stroomde over mijn huid,
alles draaide voor mijn ogen,
en ik zakte langzaam onderuit.
Het einde,
was in zicht.
Het was donker,
maar ver weg was licht.
Na lange tijd,
kon ik bij en sta op.
Ik kan niet meer denken,
want alles gaat tegelijk door mijn kop.
Nu voel ik de pijn,
en ik tril,
ik voel me schuldig,
is dit nou wat ik wil?
Ik weet het niet,
ik weet niets meer,
maar toch blijf ik snijden,
keer op keer.
ZAL IK DE LAATSTE STROFE ER WEL OF NIET BIJZETTEN??? LIEFS JEWEL