Hij zwijgt en knikt afwezig
door het vensterglas.
November draagt een vreemde klank van hoop
voor wie van vochtigheid
en koude winters houdt.
Hij zwijgt en knikt afwezig
door het vensterglas.
Geen vaarwel en geen afscheid nog,
maar woorden die als ijskegels
de ruimte van je kamer vullen.
Vandaag heb ik je blik begrepen,
de zachte weemoed van je bleke huid,
je ogen die herinnering meten
aan de kringloop van de tijd
waar de dagen en de nachten
de wacht houden voor de eeuwigheid.
Hij zwijgt en knikt afwezig
door het venstergals.
Ik streel je handen
maar je voelt het niet.
Vader, lieve lieve vader,
waarom schroeit in mij ook uw verdriet?