ik denk niet dat ik ooit zal begrijpen
waarom nou juist jij altijd naar me op keek
terwijl ik harteloos om me heen sloeg
en steeds meer op mijn vader leek
terwijl je huilend naar je kamer rende
elke keer als hij thuis kwam van werk
ging ik recht en kijhard tegen hem in
maar die houding was alles behalve sterk
sterk was mijn agressie, net als de zijne
maar van binnen storte ik net als jij in
alleen had ik niemand om bij in te storten
dus huilen of breken had voor mij geen zin
ik was sterk genoeg om niet te verliezen
tegen hem en zijn verwijten die staken
maar tegelijkertijd verloor ik van mijzelf
ik werd zo hard dat niks mij meer kon raken
misschien zie je nu pas in dat ik zwakker ben dan jou
wanneer jij je rust hebt gevonden bij deze man
terwijl ik mezelf verberg achter een muur van harteloze stenen
en niemand meer binnenlaten kan