je stond daar met open armen wachtend tot ik los liet.
wachtend tot ik los liet van het leven, van het verdriet.
nu zijn je armen gesloten om een ander leven.
nog steets wachtend tot ik op zal geven.
de tijd tikt door en ik verlies mijn grip op de realiteit.
ik verlies mezelf in me dromen en dat is een feit.
je stond daar met je leugens wachtend tot ik de waarheid sprak.
wachtend tot jou blik mij brak.
en nu ben ik gebroken.
en ik heb nog steets de waarheid niet gesproken.
je wachte op me totdat ik in kon zien dat je niet om me gaf.
je wacht totdat je me naam kan lezen op me graf.
mijn kracht is op, mijn moed is verdwenen.
en ik kan niet meer staan op me benen
en ik wacht op de kans om los te laten.
want ik zal nooit de realiteit kunnen zien, ik zal nooit over de waarheid praten
is dat wat je wil? wil je me verdomme dood zien gaan?
wil je dat echt? want ik kan niet meer leven in dit bestaan.
je liet me los, je liet me achter in een leugen zo koud.
en nu voelt het alsof niemand van me houd.