Eens staat de klok stil,
alles voelt eventjes kil.
Een terugblik in de tijd,
krijg het gevoel van spijt.
Dingen veranderen elke keer,
steeds willen we meer.
Ik wou alleen maar sorry zeggen,
maar ik moet me erbij neerleggen.
Als ik de kans kreeg,
was het niet de sorry die ik verzweeg.
Een kans die ik niet meer zal krijgen,
dus blijf ik stilletjes zwijgen.
Onmogelijk om je te bellen of een brief te schrijven,
de tranen waar ik in zal blijven drijven.
Het doet me toch wat van binnen,
lees maar al deze zinnen.
Een sorry die ik niet zei,
dat maakt me absoluut niet blij.
Je was me steun en toe verlaat,
nu herken ik alleen het onraad.
De fijne lach,
die ik zo graag zag.
Dat is nu alleen maar een herinnering,
veel verdriet naar die grote verandering.
Verdwenen uit het zicht,
verwerken in een gedicht.
Al doet het veel pijn,
in me hart zal jij altijd zijn..