Ik weet niet hoe ik beginnen moet,
het is erg voor die mensen,
dat weet ik maar al te goed,
ze hebben nu zo veel te wensen.
Ze wensen dat het ooit beter word,
dat ze niet meer hun familie verliezen.
Ze wensen eten, want hun leven is maar kort,
konden ze hun lot maar kiezen.
Ze leven in pijn en verdriet,
ze vechten voor hun leven!
Maar wat niemand soms ziet,
is dat ook zij, liever geven dan nemen.
Wij geven niet graag 1 euro,
wij denken alleen maar aan geld.
Waarom niet dat kleine cadeau?
Liefde, vriendschap en hoop is toch wat telt?
Ze zijn machteloos,
ze leven in Haïti.
Moeder natuur is boos,
het word tijd voor hulp: “is ‘t ni?”