Dat ene beeld
Elke keer als ik mijn blik een moment naar boven werp
Word ik wederom verblind door de regen
Die zonder pardon de tranen uit mijn ogen spoelt
Zodat ik het niet waag het nog eens te doen
Omdat ik nu toch wel heb geleerd hoe het voelt
Telkens als ik mijn blik naar beneden werp
Stuift het zand weer plotseling op in mijn ogen
Zodat ik het niet waag om het nog eens te doen
Wetend hoe het voelt als de korrels mijn tranen drogen
Steeds weer als ik even mijn ogen sluit
Zie ik datzelfde beeld weer verschijnen
Het blijft in mijn hoofd, het wil er niet uit
Geen korrel zand kan het laten verdwijnen
Net zomin als een druppel regen
De zon kan dwingen te gaan schijnen