Als ik s’avonds op bed lig, denk ik na .
Na over wat er nu allemaal met mijn leven gebeurt.
Dan rollen de tranen weer over mijn wangen heen.
Mijn leven is gewoon één grote puinhoop.
Ik raak gewoon alles kwijt.
Mag ik dan niet gelukkig zijn met de mensen die ik heb ?
Één voor één raak ik ze allemaal kwijt.
Eerst mijn moeder, dan een goede vriend, en nu mijn beste vriend.
Wil de wereld mij breken dan ?
Ben ik dan niet goed genoeg.
Moet ik dan voor altijd maar alleen leven.
Of zoek ik gewoon de verkeerde vrienden op .
Kan iemand mij vertellen wat hier verkeert gaat?
Ben bang om nog meer mensen te verliezen.
Ik wil zo graag terug in het verleden.
Kon ik die mooie tijden maar stop zetten.
Want die tijden betekenden veel voor mij.
Met een traan en een lach denk ik terug aan ons.
Hopelijk laten ze jou gauw weer vrij.
En kunnen wij die tijd weer over doen.
Tot die tijd, zal ik doorgaan.
Zal ik haat overleven.
En de liefde die ik krijg een kans geven.
En nooit opgeven.