Weer vullen mijn ogen zich met tranen, weer is er een jaar verstreken.
en nog steets kan ik het niet vergeten.
vanavond pakjes avond met de hele familie, alleen zonder mij.
nee ik pas er niet meer bij.
als ik denk hoe we daar met z'n alle zaten.
gezzelig praten.
ja ik mis dat met heel mijn hart.
want nu denk ik ook wat ik vorig jaar nog had.
vanavond is niets anders dan een normale avond.
omdat het me moeder ook niet aan stond.
morge zal het weer even normaal zijn.
daarna weer kerst, en dat doet me nog het meest pijn.
ik wou dat ik een winterslaap kon houden, dat was het allemaal een stuk makkelijker...