Lichaamstaal
Het leven is niet makkelijk. Dat weten we allebei. Ik praat er over. Maar jij? Jij houdt het voor jezelf. Doet alsof het niet bestaat. Je wilt het zelf oplossen. Laten zien dat het goed met je gaat. Jou leven lijkt zo zorgeloos. Maar ik weet het, er is meer. Niemand heeft het in de gaten, maar ik zie het elke keer. Je hebt al zoveel mee gemaakt. Dat kan haast niet zonder verdriet. Maar je laat het niemand weten. Je wilt dat niemand het ziet. Ik wil je zo graag helpen. Maar je wilt er niet aan. Als er iets is, wil ik voor je klaar staan. Je hebt het zo hard nodig, om te kunnen omgaan met die pijn. Ik wil dat je weet dat ik er altijd voor je zal zijn. Zag je maar in dat dit niet helpt. Je blijven verbergen voor een ander. Zag je maar dat je wel je emoties kan tonen. Blijf voor je zelf toch niet steeds een tegenstander. Ik als gedachten wil je helpen, jij als hart moet het toe laten. Kom laten we samen gaan. Laten we samen smelten.
Ik sta niet alleen in deze wereld. Toch wil ik het wel. Ik wil zo graag die sterke vrouw zijn. Dat als iemand mij ziet denkt: zij redt het wel. Ik wil niet aankomen met mijn zielige verhalen. Ook al zijn ze serieus. Ik wil jou niet laten deelnemen aan mijn pijn. Die is van mij. Ik kan het zelf wel oplossen, helemaal alleen. Dat heb ik altijd al gedaan, dus waarom zal dat nu niet gaan. Kijk maar ik kan het wel. Zie je het dan niet? Kijk nog eens goed zie je het dan nog niet?????
Nee, dit gaat niet zo langer. Ik kan niet alles door mijn hoofd laten spoken. Ik kan niet altijd de sterkste zijn. Zo krijg ik conflicten die nog veel erger voelen. Praten over gevoel is belangrijker dan zwijgen. Nooit iemand die iets van me snapt als ik stil ben. Nooit iemand die iets van me snapt als mijn tranen vloeien. Nooit iemand die iets van me snapt als ik toch boos word. Laat me alsjeblieft tegen je praten over mijn gevoel. Ik wil niet klagen, ik wil alleen dat je snapt hoe ik me voel. Ik wil je eens laten kijken in mijn hoofd, in mijn hart en dan pas zal je het begrijpen. Mss ook niet, want ik, ik dwaal iedere dag in mijn eigen doolhof.. in mijn eigen lichaam voel ik me vervreemd..
Ik schaam me als je me aankijkt, walg van de medelijden die ik in je ogen lees. Je wilt me helpen, maar hoe kan dat nu als ik mezelf niet eens kan helpen. Ik probeer mijn demonen te verjagen, maar ik kan ze niet eens confronteren.. De schaduwen blijven bestaan, hoe fel de zon ook schijnt.. er zijn sommige plaatsen waar de stralen niet kunnen verwarmen.. Houtskool doet er miljoenen jaren over om een diamant te worden, hoe kan het dan dat er plots op een dag een hart in steen veranderde??
Lief hart, kijk niet altijd terug naar wat is geweest, kijk eens vooruit.. blijf niet hangen in die pijn.. Je moet bloeien, kloppen, in vuur staan en liefhebben met heel je zijn.. Je bent de kracht van alle leven.. en ik weet het, je bent gewond geraakt en genezen om weer gewond te raken. Je bent verraden, verlaten en gebroken geweest, hebt gebloed, gehuild en gehaat. De littekens doen iedere dag nog pijn, maar je overleefde het..
Trek de donkere gordijnen van het leed omhoog, veeg de scherven bij elkaar.. Neem je tijd, en dwaal niet meer door jouw labyrint van verdriet, maar neem de weg van de heling. Deel je tranen, om daarna van je lach te genieten.. Samen staan we sterker dan alleen, vergeet dat niet…