Ik laat je achter
in de stilste diepstes van mijn herinnering
waar je weg zal vagen alsof je nooit bestaan hebt
de klanken van je stem, je blik, je betekenissen
Ik zal je vergeten, nog erger dan alles wat ik ooit al eens vergat
Ik wil niet meer weten dat ik nu ooit heb geweten
wie je bent
Je zal voor je uit staren in leegtes waarin jij alleen bent
precies zoals ik dat altijd heb gedaan
je zult je afvragen of er iemand is die nog aan je denkt
en verlangen gesloten te zijn in harten van zoveel anderen
die jij je nog wel herinneren kan
maar waar zij op hun beurt
jou heel erg vergeten zijn
De laatste tranen, zinderend van hitte, vol van alles wat jij bespeeld hebt in mijn geheugen
vermengd met bloed dat nog moet stromen
waar het lijkt gestold te zijn na die bekentenis van jou
in een zee van vermengde gevoelens
maken dat ik niet meer weet wat ik dacht, en nu zou moeten doen
Ik laat je achter, want ik weet niet wat ik anders zou moeten doen
doe zo vreselijk mijn best om me jou nooit meer te kunnen herinneren, maar weet
dat je dat niet forceren kunt
Ik weet je niet meer, nee, ik voel je niet meer
dat is misschien het ergst van alles
je bent niets van wat ik dacht dat je was
Dus laat ik je achter op een ongeroerd plekje in mijn hart
en ga de ravage van alles er om heen opruimen.