Ik lig op mijn rug in het gras
en dan denk ik aan hoe alles was
hoe gek het is wat er gebeurd met tijd
een torretje klimt op mijn arm
de zon maakt mijn lijf lekker warm
en toch raak je ook zoveel kwijt
De schommel wiegt zacht in de wind
ach, toen was ik nog maar een kind
en dacht ik aan andere gevaren
De lucht is nog steeds even blauw
de winters nog altijd zo grauw
maar toen wist ik nog niet dat
jouw armen mijn armen waren
Ik zie witte wolken langsdrijven
en ik vraag me af waar ze blijven
plotseling maakt dat me blij
Ik weet dat je niet hoeft te praten
maar zou je me los kunnen laten
want dan ben ik nog het dichtstbij