bleef steken in het moment
versteent te raken als standbeeld
omdat het geen verleden kent
een koolmees op mijn schouder
zingt daar het mooiste lied
de gure wind en regendruppels
ach die deren me dan niet
‘t verleden is dan slechts beton
de mal waarin ik werd gegoten
nare herinneringen heb ik niet
elk stil verdriet is afgesloten
zonder dat bij het zien van jou
handen ligt beginnen te beven
maar zonder kloppend hart
kan ik daar dan wel mee leven
vandekerckhove stefanie: | Donderdag, oktober 29, 2009 21:15 |
nice... | |
Ed***: | Zaterdag, oktober 10, 2009 12:51 |
Misschien verdien je wel een standbeeld om wie je als levend wezen bent |
|
ninodepino: | Donderdag, oktober 08, 2009 19:24 |
ik wil wel een mal afgietsel van het origineel lekker groot naast de voordeur :) wat jij? |
|
Artifex: | Donderdag, oktober 08, 2009 19:19 |
Dat zou wat zijn, om soms te kunnen ruilen... Mooi! Liefs, Artifex. |
|
frederiq: | Donderdag, oktober 08, 2009 16:32 |
nog altijd mooie woorden , maar ben toch maar liever echt een levend wezen Groetjes Frederiq( Fredie voorheen |
|
windwhisper: | Donderdag, oktober 08, 2009 10:57 |
even ontroerd door het beeld dat je schetst met woorden liefs Cobie |
|
sunset: | Donderdag, oktober 08, 2009 10:02 |
Soms ..., ach ja, soms. Maar gelukkig overheerst dan weer snel onze levensdrang. Niet? Prachtig verwoord door jou. Liefs en warme knuf, sunset PS: Als ik mag? ''versteenD te raken ...''. |
|
Anastacia: | Donderdag, oktober 08, 2009 09:41 |
mooi omschreven en gedicht liefs fijne dag xxx | |
Auteur: remie | ||
Gecontroleerd door: Anastacia | ||
Gepubliceerd op: 08 oktober 2009 | ||
Thema's: |