Voor mijn mama,
Dat kleine meisje, van wie je zo genieten kon,
Een eigen willetje ookal was ik erg jong.
We hebben veel gelachen en ook veel samen gehuild,
Om het verdriet met papa hebben ik en nathalie vaak bij je geschuild.
Nu is je meisje groter en wijzer met de dag,
Maar het waren tranen in je ogen die ik vaak zag.
Om wat er van mij moest komen,
Maar je wist de zon zal schijnen door de bomen.
Je zag me vechten tegen iets wat er al niet meer was,
Al die wijze lessen die je toen aan mij las.
Ik gaf geen gehoor aan alles en iedereen,
Maar je wist die jongen was een blok aan mijn been.
Op een dag was het genoeg ik moest weer naar huis,
Want het leven waarin ik woonde ja daar was het niet pluis.
Het dagen lang me horen huilen om iets wat ik wou,
Maar we wisten beide dat het nooit meer gebeuren zou.
Nu ben ik wat ouder, en wijzer bovendien,
Je hebt mij laten geloven dat ik beter verdien.
Een leven vol geluk met wijsheid en een lach,
Ik geloofde in stabiliteit maar leef nu van dag tot dag.
Ik ben je dankbaar voor wie ik nu ben,
Ookal denk je soms dat ik mezelf niet meer herken.
Dat is waar maar ik voel me goed,
Ik mis je vaak maar ik weet dat het zo moet.
Je kan trots zijn op je toch nog kleine meid,
Want weten wat ik kan en wil is nu realiteit.
Lief mooi zorgzaam en slim is je grote griet,
Ik weet nu zo doe ik je zeker geen verdriet!
Ik hou van je mama voor altijd in mijn hart.