Daar kwam het dan
het onherkenbare
toch zo bekend
Angst razend door mijn keel
vervolgde stapsgewijs zijn pad
tot de uiteinden van mijn lichaam
Strijdlust verdween uit mijn beide ogen
Geen hoop geen kracht
enkel die eindeloze verten
zo zwart zo grauw
Ik voelde het
ik had het kunnen weten
Langzaam glipte de controle
uit mijn beide handen
Het was weg
totaal verdwenen
Ik verloor alles
voor enige tijd
Inclusief mijn eigen ik
Mijn ogen zochten
wanhopig angstig
naar de verlossende uitweg
De zwakte in mij
koos voor het verkeerde
Na anderhalf jaar bekeek ik wazig
wat mijn handen deden
ze sneden in mijn lijf