pijn vult mijn dagen
en mijn nachten
houdt mijn ogen open
in wakend huilen van onvermogen
(en ik wil niet huilen)
maar ik zie hoe mijn handen
krommen
onder de slagen van de regen
en voel hoe mijn voeten
mij niet meer dragen
(en ik wil niet vallen)
nu de zon mijn lichaam niet meer streelt
pijn vult mijn ogen
en mijn denken
ik antwoord, maar slechts heel kort
( en het spijt me )
maar alles lijkt te verstommen in mij
( want ik wil slechts de stilte voelen nu)
maar ik voel enkel hoe mijn handen
gaan gloeien
in rode en glanzende hitte
van pijn, ik brand
vanbinnen uit
( en de kilte van het water doet me schreeuwen )
raak me alsjeblief niet aan
pijn doet mij verlangen
naar dagen lang vervlogen
waar handen handen waren
en voeten mij nog droegen
zonder messteken die mij verkrampen
en de scherven van glas waarop ik nu loop
en ik draai de wijzers van de klok
de andere richting uit
misschien draai ik de tijd dan zo terug
naar dagen zonder pijn
toen leven nog even simpel leek
als de benen die mij dragen konden