Wachten tot de zon ondergaat
En de sterren te zien schitteren
Veel verwachtingen, maar weinig voldoening
Het blijft donker waar mijn licht hoort te branden
Hoe goed je ook kijkt
Jouw licht zal mij niet kunnen bevrijden
Voor even zal ik schijnen
Daarna maak je me weer duister
Je blust me met je leugens
En laat me branden met je lach
Laat me vallen als ik te dichtbij kom
En kijkt toe hoe ik ten onder ga
Soms is het leven een zegen
Vaak is het een straf
Pijn die je niet kunt ontvlammen
Waar ik me hele leven in blijf ronddwarrelen
Vergeten zal ik je nooit!