uit verloren tijden
de stappen wankel
met doel voor ogen
waar kruist jouw pad
het stille mijne
waar reikt jou hand
naar een warm hart
waar rust mijn hoofd
op je sterke schouder
en rolt er van geluk
een pril geboren traan
waar ligt de grens
die we overschrijden
de schaamte uitbannen
voor lichaam en geest
en elke zonnige morgen
als de merel zijn
lentelied laat horen
is geluk zo dichtbij
Omni Allumini: | Maandag, juli 13, 2009 20:46 |
ik word er soms ook wel moedeloos van hoor: echt wel.. maar ja! en wat dan nog?! | |
Omni Allumini: | Maandag, juli 13, 2009 20:32 |
mooie foto :) de tekst kan ik iets minder mee omdat het is als vragen naar een onbekende weg (wie weet?!) x | |
arie: | Maandag, juli 13, 2009 17:33 |
verlangend mooi ! liefs, arie |
|
Quicksilver: | Maandag, juli 13, 2009 14:36 |
Rakend mooi gedicht! liefs,dicky xxx |
|
Dirk Hermans: | Zondag, juli 12, 2009 21:35 |
gevoelige woorden die zeer goed zijn neergezet | |
Ria Klein Herenbrink: | Zondag, juli 12, 2009 20:16 |
prachtig rakend gedicht liefs Ria |
|
Gerhardus: | Zondag, juli 12, 2009 19:25 |
goed gedicht Remie, graag gelezen. groets Gerhardus | |
Annemieke van der Ven: | Zondag, juli 12, 2009 11:34 |
Vasthouden aan die laatste strofe... liefs... |
|
Auteur: remie | ||
Gecontroleerd door: maria | ||
Gepubliceerd op: 12 juli 2009 | ||
Thema's: |