Ik ben nog maar 15,
maar gedraag me er niet naar.
Altijd in de weer met problemen oplossen van anderen,
terwijl ik er zelf genoeg heb.
Ik zet altijd mezelf op de laatste plaats,
ook al lijd ik er zelf eronder.
De meesten beseffen niet hoe ik m'n handen in het vuur steek voor hen,
gewoonweg omdat ze denken dat het zo vanzelfsprekend is voor mij.
Ik krijg het gevoel dat ik niet gewaardeerd wordt.
Ik ben toch maar dat 'arme depressieve meisje',
Maar dat depressieve meisje staat wel altijd klaar voor hen.
Ze weten niet wat er in m'n hoofd rond gaat,
Ik sluit me helemaal af voor hen,
Als ze het eens zouden weten,
weten wat ik meemaakte, weten waaraan ik continu zit aan de denken,
dan zouden ze pas begrijpen waarom ik me gedraag zoals ik me gedraag.