kom zeg me toch,
waarom ik jou nergens meer zie,
ik hoor weer je stem,
je stem die mij zij dat ik mijn droom uit moet laten komen,
de jaren gingen voorbij,
en ik denk nog steeds aan wat je tegen me zei....
en de dagen gaan nog verder,
en ik strijd tegen de wetten van het verdriet,
kom dicht bij mij,
ik zou alles op geven,
en mijn lot veranderen alleen voor jou,
dromen deed ik samen met jou,
dromen tot de droom uitkwam,
ik kon toen echt wezen wat ik eigenlijk ben....
maar de tijd die ging voorbij,
en ik kan op je wachten, maar komen zal je nooit,
ik koester je in mijn hart, al vanaf de eerste dag,
maar nu is er niks meer van over,
niks meer dan alleen nog het gevoel en de herinnering....
want jij,... jij bent niet meer...
en toch blijft het voelen of je bij elke stap die ik zet naast me staat,
mij influisterd wat ik doen kan, en dan hoor ik weer je stem die mij zegt dat ik mijn dromen moet laten uitkomen...
en nu... nu vecht ik met jou kracht in mijn hart,
en ik zal blijven vechten voor wat jij mij hebt geleerd..
vechten tot er niks meer hoeft, tot het eind, en dan... dan zijn wij weer samen.
tot dan...