Altijd die vooroordelen
Dat begint me nu echt te vervelen
Hoeveel stempels kun je iemand geven
Dit ben IK! Leer er mee leven
Ik heb het al geprobeerd net ze te zijn als jou
Maar dat is iets wat me nooit lukken zou
Ik heb geprobeerd zo goed mogelijk mee te doen
Maar wat ik ook doe ik voel me altijd de oen
Ik werd toch niet serieus genomen
Ik zou er toch nooit tussen komen
Ik begon ze te bestuderen
Ik wou van hun gedrag leren
Ik bekeek alle leerlingen eens heel goed
Maar ik zou niet weten waar ik beginnen moet
Het lijken groepjes klonen die er lopen
Ik kan me niet eens meer voorstellen daar op te hopen
Om net zo te zijn als hun
Het is iets wat ik mezelf niet gun
Al die trutjes met hun hakjes en make-up
Met een verwaande houding hoor je bij de club
Ik zal altijd anders blijven en dat heb ik geaccepteerd
En daardoor is mijn manier van denken zo gekeerd
Ik geef nu toe aan mijn echte smaak
Eerder negeerde ik het vaak
Kocht iets aparts maar droeg het dan niet
Het is iets wat mijn onzekerheid niet toeliet
Maar nu is het anders, draag ik dat korset
Het is niet meer de mening van anderen waar ik zo op let
Maar naar wat zwarte kleding en het verven van mijn haar
Hadden meer mensen hun woordje klaar
Ik word steeds meer Gothic
Maar in die kleding van jullie heb ik het gevoel dat ik stik
Ik ben niet Gothic of Emo of Punk
En heb ook niet opeens een grote dunk
Misschien doe ik het bewust
Misschien wil ik dat de starende ogen zich nu op mijn kleding rust
Dan is het niet altijd de manier is waarop ik loop
Maar gewoon de kleding die ik koop
Dat is misschien wat makkelijker om te slikken
Dan dat ze altijd op mijn spierziekte zitten te mikken
Mijn kleding is iets waar ik zelf voor kies
Mijn ziekte is iets waar ik sowieso bij verlies
Ze kunnen daarover van alles zeggen
Maar hoe je dan langzaam een hekel krijgt aan je eigen lichaam is moeilijk uit te leggen
Dus misschien leef ik niet meer als voorheen
En voel ik me minder alleen
Maar er is iets wat ik niet meer wil
Het meisje zijn die verlegen is en stil
Want niemand beseft dan echt
Hoe je met je eigen gedachten vecht
Altijd maar nadenken voor je wat zegt en doet
Wat je doet is toch nooit goed
Dat kan zo vermoeiend zijn
Constant voel je je zo klein
Toch irriteer ik me eraan
Dat ze mij niet gewoon mijn gang laten gaan
Eerst is het me handicap en nu me manier van kleden
En voor beide is er niet eens een reden
Alleen het anders zijn!
Daardoor maken ze je klein