Tranen vallen op de grond,
een puinzooi languit verspreid.
Ze helpen me even te ontsnappen,
aan deze bittere werkelijkheid.
Mijn hoofd doet zeer,
en dat allemaal door jou.
Heb ik dit dan verdiend,
net alsof het iets veranderen zou.
Het is niet eerlijk voor ons,
maar waarom geef je mij alle schuld?
Papa ging destijds weg,
en die plek is nooit meer opgevuld.
Je zegt dat ik niet zielig moet doen,
maar zie je dan niet wat ik bedoel?
Als ik echt weg zal gaan,
zul je misschien eens voelen wat ik voel.
10/4/'09