Zoveel dingen niet gezegd
Zo ontwijk je het gevecht
Gevoelens in je groeien
Maar mogen niet van je vloeien
Je houd ze verstopt
Alle gevoelens worden opgekropt
Je wil er niet eens meer bij stil blijven staan
Omdat je het toneelstuk al zo vaak hebt gedaan
Dan nog maar een stille traan
Dat langzaam over je wang moet gaan
Slik je alle woorden nog een keer weg
En accepteer je nogmaals al je pech
Niemand weet wat van de onrust
Want mensen doen het onbewust
Nemen maar aan dat alles word genomen
Omdat de ware gevoelens toch niet naar boven zullen komen
Zo word je altijd de pineut
Word je gezien als de eeuwige therapeut
Je blijft maar geven
Maar wat als er niets is overgebleven
Voel je, je leeg
Wou je dat je nu ook eens wat kreeg
Komt het als een shock voor iedereen om je heen
Waarom deed je dan alles alleen?
Word het je kwalijk genomen
En lijkt nu ook schuld en schaamte er nog eens bij te komen
Heb jij alles verkeerd gedaan
Terwijl je die mensen altijd hebt bij gestaan
ze snappen je niet
begrijpen niets van je verdriet
ze hadden beter moeten kijken
En hun hand ook eens naar jou moeten reiken
Ze hadden jou meer moeten vragen
Naar de dingen die zij maar niet zagen
Dan had je de kans gehad
En hoefde je niet alles te gooien in dat diepe zwarte gat
Kon je jou gevoelens naar buiten brengen
Zodat je er niet voor weg hoefde te rennen
Ze hadden beter moeten luisteren
Dan hoorde ze je voor hulp fluisteren
Hadden ze begrepen dat je het anders wou
Dat jij gek werd van die kou
Dat je meer warmte wil om je heen
En voel je, je minder alleen
Voel je, je met steun misschien sterker
En niet altijd een maatschappelijk werkster
Als ze maar beter hadden gekeken en beter hadden geluisterd
Hadden ze gehoord dat je al die tijd al had gefluisterd