daar lig ik dan
in een klein hoekje weggekropen
in mijn donkere kamer
bang om nog door te lopen
verstop ik me voor de pijn
verschuil ik me voor het verdriet
als ik zo stil blijf liggen
vinden ze me misschien niet
maar het blijft steken
en tranen branden in mijn ogen
misschien hebben ze me gevonden
toen ik me heel even heb bewogen
de eenzaamheid
als een gordijn om me heen
is er niemand die me ziet
en ik voel me alleen
het is te zwaar
om door dit leven te gaan
mijn masker doet zijn werk niet meer
en over mijn wang loopt een dikke traan