Schommelen
Naar voren
Naar achteren
Naar voren
Naar achteren
Hoger
Nog hoger
Nog hoger
Hoogst
Ik zit op de schommel
En doe een wedstrijdje
Met het meisje naast mij
Ik ga winnen!
Ik schrik
Als iemand mijn naam roept
En huilend naar mij toeloopt
Met haar armen uitgestrekt
Dan besef ik
Dat ik geen zes meer ben
Maar bijna twintig
Zij is de enige hier die zes is
Stiekem wil ik
Ook weer zes zijn
En alleen hoeven huilen
Omdat ik gevallen ben
Stiekem wil ik
Ook weer kunnen huilen
En dan naar iemand toe kunnen lopen
Zodat diegene mij kan troosten
Naar achteren
Naar voren
Naar achteren
Hoger
Nog hoger
Nog hoger
Hoogst
Ik zit op de schommel
En doe een wedstrijdje
Met het meisje naast mij
Ik ga winnen!
Ik schrik
Als iemand mijn naam roept
En huilend naar mij toeloopt
Met haar armen uitgestrekt
Dan besef ik
Dat ik geen zes meer ben
Maar bijna twintig
Zij is de enige hier die zes is
Stiekem wil ik
Ook weer zes zijn
En alleen hoeven huilen
Omdat ik gevallen ben
Stiekem wil ik
Ook weer kunnen huilen
En dan naar iemand toe kunnen lopen
Zodat diegene mij kan troosten
Reacties op dit gedicht
| Hans Winter: | Woensdag, april 01, 2009 20:16 |
| dat spel van gelijken soms groter en kleiner zijn, die beide mede menselijke kanten van ons samengaanbestaan, mag je ook volop volwassen fijn vinden, want binnen een goede band kan dat blijven. groetje voor een gaandeweg zacht zetje, hans |
|
Over dit gedicht
| Auteur: hidden_me | 
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 01 april 2009 | ||
| Thema's: | ||