Net zo min als een vuurtoren de nacht kan verjagen,
kan ik al je lasten op mij dragen.
Al zou ik het nog zo graag willen,
het is niets dan energie verspillen.
Ik kan er namelijk niets aan veranderen,
die macht ligt bij anderen.
Maar net als de vuurtoren in de nacht,
weet dat ik op je wacht.
Want in het kleinste gebaar of bericht,
straalt een bundeltje licht.
Helaas neemt het de duisternis niet weg,
maar kan ik misschien door wat ik doe of zeg,
je de hoop en de kracht geven,
om toch te genieten van het leven.
Want al lijkt het soms of àlles tegenzit,
ben je verdrietig, voelt alles shit.
Eens zal alles weer beter gaan,
tot die tijd laat ik je niet in de kou staan.
Want ook al had je het liever vandaag dan morgen,
er komt een einde aan je zorgen.
Kun je weer genieten na een nieuw begin,
al zit je er nu nog middenin.
Maar ik doe wat ik je heb beloofd,
ik laat merken dat er iemand in je gelooft.
Niet alleen met woorden, maar zeker ook in gebaar,
sta ik, als je dat wilt, voor je klaar.
Het begrip, de herkenning voelen hopelijk fijn,
makkelijker omdat we een beetje hetzelfde zijn.
Gaan het liefst op de loop voor innerlijke pijn,
zoeken een hoekje en maken ons klein.
Maar dat is onverdiend, niet terecht,
als de ander iets doet, voelen wij ons slecht.
Tijd om op te staan en te vechten!
Op te komen voor onze eigen rechten!
Ik vind dat wij er zeker wezen mogen,
en ik kijk je daarbij recht in de ogen.
Maar terwijl ik je aankijk als ik dit zeg,
draai je je hoofd niet van me weg.
Omdat je weet dat ik dit serieus en goed bedoel,
het geeft dus blijkbaar een vertrouwd gevoel.
Dit voelt dan warm, echt, niet gelogen.
En... Ik kijk graag in je mooie ogen...