IK open mijn ogen, hopende wakker te worden met jou aan mijn zij.
Te ontwaken uit deze enorme nachtmerrie..
Toch blijkt het allemaal waar te zijn,
jij bent niet meer van mij.
Elke morgen weer dit enorm vreselijke gevoel,
de hoop dat het goed komt, het heeft geen doel..
Helemaal kapot van binnen kijk ik naar buiten,
hoop ik jou weer te zien, zodat ik je voor altijd in mijn armen kan sluiten.
Dit gevoel raak ik niet meer kwijt,
Dit missende gevoel, de hoop, de onverbiddelijke pijn blijkt.
Het geeft blijk van mijn gevoel, mijn gevoel voor jou
ik kan het wel ontkennen, maar zelfs jij weet hoeveel ik nog van je hou..
Het elke keer weer denken aan jou,
doet mij zo enorm pijn, dit alles is niet wat wou.
Maar niet denken aan jou,
Doet nog veel meer pijn...