Ik kijk om me heen en zie allemaal dingen die me raken,
de wereld is hard dat heb ik wel ervaren.
wie is echt en wie is fake, vriendschappen
vallen uit elkaar net als cake.
Denk eens na op wie kan je bouwen, wie kan je nog vertrouwen? Wie staat er altijd voor je klaar ook al hebben zij het zelf zwaar?
alleen word je geboren en alleen
ga je ook dood, het enige waar wij in leven dat is het middenstuk.
dus ik vraag me vaak af waarom nog doorgaan als ik toch naar het einde toeleef.
maar ik moet doorgaan want er zijn mensen waar om ik geef.
ik wou dat alles anders was gelopen,
maar ik moet niet blijven hopen. Want het is zoals het is, en als ik daaraan blijf denken gaat toch weer alles mis. Mensen praten over alles en iedereen maar zij komen zichzelf nog wel eens tegen. Mensen hebben op iedereen commentaar en dat maakt me verlegen.
Vragen spoken door mijn hoofd, maar wie kan me het antwoord geven op me vragen?
Door een gebeurtenis in het verleden ben ik mijzelf kwijtgeraakt, en langzaam vind ik mij zelf weer terug alleen gaat dat soms voor mijn gevoel te vlug, dan kan ik mijzelf niet bijhouden en weet ik niet wat ik moet doen. Machteloos voel ik me op zo’n momenten. Dan komt alles terug uit het verleden maar eigenlijk moet ik er niet aan denken want ik leef niet in het verleden maar ik leef in het heden en zou ik dus eigenlijk moeten kijken naar mijn toekomst. Maar ik ben bang voor de toekomst, bang voor wat er gaat gebeuren en dat het me opnieuw laat treuren. Ze zeggen god is er, ja ik geloof ook in god maar waarom straft god mensen dan? Mensen komen en gaan en bij die gedachte laat ik een traan.