Alleen lig ik op mijn bed.
Slapen kan ik niet al ben ik doodmoe.
Ik kan alleen maar denken en huilen.
Hopend kijk ik naast me maar het kussen is nog altijd leeg.
Met een teleurgesteld gevoel sluit ik mijn ogen.
Even lijk ik in slaap te vallen,
maar schrik weer wakker van het lege eenzame gevoel
wat mijn leven lijkt te beheersen.
Balend kijk ik nog eens om me heen.
Nee er is echt niemand hier waar ik even mee kan praten.
Waarom is het voor mij zo lastig om alleen te zijn?
Ik snap het niet, heeft iedereen dat?
Ik moet gewoon iemand bij me hebben al is het alleen al
dat ik weet dat er iemand is.
Kan ik niet gewoon een keer alleen zijn?
Ik word soms bijna bang van het bang zijn om alleen te zijn.
Ik durf zelfs niet te gaan slapen,
want elke keer als ik wakker word weet ik dat het die dag
weer zo zal zijn.
Moet ik heel mijn leven in paniek leven als het gaat om alleen zijn?
Ik kijk maar weer eens rond..
Nog steeds denkend en huilend.
Van elende val ik, nog altijd bang, compleet gebroken en
afgebrand in slaap.
Met op mijn wang nog een traan die langs mijn gezicht
langzaam in het kussen verdwijnt.
Eindelijk ik slaap!
Maar al slaap ik, nog altijd weet ik dat dit alles straks gewoon
weer opnieuw begint.