Vandaag moest ik Puk laten gaan
In mijn handen dreef hij weg naar rustige oorden
door de tranen heen zoek ik nu naar deze enkele woorden
Heel Europa reisde hij mee in de auto
hij voelde zich overal thuis
Zojuist kwam ik binnen maar nu in een wel heel erg leeg huis
Bijna twaalf jaar was Puk altijd bij mij
hij behoorde gewoon bij je leven
Steeds denk je, het gaat nog, dus laat je hem toch nog maar 'even'
Ik begroef hem op een voor hem vertrouwde plek
waar de natuur hem bijeenhoudt in resten
Om hem heen de takken, mos, de bomen, waar de vogels opnieuw zullen nesten
Dit alles voorbij in twee luttele uren
de beslissing duurde wel maanden
Nu rust hij uit op de plek waar ik hem altijd gelukkig waande
Het wordt lastig, mijn loopje, 't is nu echt allemaal weg
hij was daar,zo hoorde het, al weet je eens komt het einde
Een hondje, bijzonder, zo zijn er niet veel, die je alleen voor een ander aanlijnde