Lekker ontspannen, vrienden ontmoeten.
Zo was het allemaal eens bedoeld.
Maar ongemerkt veranderde die vriend,
in een langzaam sluipend gevaar.
Geen eind meer, geen begin.
Rondjes draaiend zonder zin.
Elk moment zonder voelt als een pijnlijke stilte.
Maar eenmaal aangekomen vult het niet de leegte.
Iedere kans, pak ik met volle overtuiging aan.
Misschien een teken dat ik door ga slaan?
Dat ik straks niet meer zonder kan?
Ik keek bewust en schrok er van.
Het gaat nu de goede kant op in totaal.
Maar dit zou een stap in de verkeerde richting zijn.
Want deze grote afhankelijkheid,
nee, dat is niet meer fijn.
Ook niet voor de gein.
Dus: time to get on with our lives.
En ik moet maar eens minder op hyves...