Kleine stapjes moest ik maken
Heel voorzichtig naar dat grootse doel
Waar ik dacht dat niets mij nog kon raken
Ongelooflijk viel ik op mijn smoel
Waar ik dacht dat iets ging bloeien
Bewustwording samen met mijn tweelingziel
Geestelijk zonder beperking verder groeien
Keihard was de dreun waarmee ik viel
Nog hoor ik het haar zeggen
1 plus 1, ja dat is soms vier
Maar toen ik dingen uit ging leggen
bleek toch dat was niet hier
Het gat, dat in mij is geslagen
de leegte die ik voel op juist die plek
Manmoedig zal ik dit verlies toch dragen
Als bewijs van ik was niet gek
De waas van water voor mijn ogen,
die schuif ik nu maar ferm opzij
Nee, ik vraag geen mededogen
Want geluk, dat zit toch binnenin bij mij
Ik vraag alleen waarom is het zo gelopen?
heb ik me dan zo vreselijk vergist?
Helaas, de vraag blijft voorlopig nog open
Maar ik wilde, dat ik het nu al wist
De lachende gezichten waaraan ik nu moet wennen
zo in de trend van ik dacht het wel
als zij hun tweelingziel eens leren kennen
hopelijk zitten ze dan ook goed in hun vel
en gedenken nog eens dit gedicht van toen
Gewis dat zij het dan beter doen