Hier loop ik
Eenzaam en verlaten
Alleen..
Het enige wat mij gezelschap houdt, zijn de wind, mijn adem en mijn snelle voetstappen op het ijskoude asfalt..
Waar ben jij?
De duisternis achtervolgt mij, houdt mij in zijn greep..
Ooit scheen ik zo fel, als de zon op 12uur..
Nu al dat er van mij over is zijn de laatste zwakke stralen, voor ik volledig achter duisternis schuilga.
Waar ben jij?
Ooit mijn licht in het donker, mijn wonder
Nu niet meer dan een slot vol herinneringen en een rugzak vol pijn.
Ik ben niet meer, jij bent niet meer.. wij zijn niet meer
Ooit zo ijzersterk, ontastbaar
Nu dwaal ik weer rond in het bos der verwarring, weerstand en verdriet..
Ik ben weer verdoofd, verdoofd van mijn gevoelens.
Die ooit zo vurig brandden.
Nu zijn ze niet meer
Wederom neergedaald in het gat der leegte,
In stilte wachtend weer tot leven gewekt te worden.
Ben jij het? Die mij uit mijn droomloze slaap schudt?
Of zal ik..
Wederom in het land der blinden waren, mijn handen voor mijn ogen en mijn hart voor mij verscholen.
In stilte wacht ik..
Tot het moment dat jij weer verschijnt…