Je kunt nog beter van top tot teen in het gips zitten,
dat bespaart je een hoop vragen en niemand zal er op je vitten.
Maar stel dat het zich in je hoofd afspeelt waar niemand het kan zien,
de paniek die op elk moment kan toeslaan zelfs nu misschien?
Hoe ga je daar mee om en wat kan je van een ander verwachten,
of moet je maar gewoon je hoofd in het zand steken om de pijn te verzachten?
En een ieder heeft zijn of haar goede raad,
maar niemand weet hoe om te gaan met dit kwaad.
Tijd die wordt je niet gegeven want je ziet er toch goed uit,
maar ze kijken niet verder en luisteren niet ook al schreeuwt men luid.
Het leven gaat verder en het circus gaat door,
daar hoort geen burn-out bij dat is niet zoals het hoort.
Het treft vaak de sterksten ook al denk je soms van niet,
het zijn de mensen die zich alles aantrekken tot hun eigen verdriet.
Vaak de steunpilaren in menig bedrijf of gezin,
ze zijn de sponzen en verzuipen er vaak in.
Altijd zichzelf wegcijferend ten koste van hun eigen,
zonder vaak niet eens een beetje begrip te krijgen.
Haal ze uit hun isolement, praat met ze en luister eens tussen de regels door,
wellicht dat je dan eens een keer de pijn wel hoort.
Dus denk niet te licht over deze ernstige kwaal,
zorg dat je er voor diegene bent, dat is het helemaal.
Voor A.K.