Soms vraag ik me af,wat is dit voor pleuris dag…
Dan kijk ik naar boven, en begin ik vanzelf weer in iets te geloven….
De wolken maken ruzie,de wereld is kapot.
Het is dus niet zo raar dat ik vanzelf in elkaar stort……..
Dan geloof ik weer in die klote dagen,
Maar ergens diep in me hart kan ik het toch niet meer verdragen.
Ik ben veranderd,al is het zo gek.
In 2 jaar is mijn leven zo op holgeslagen,
Soms gaat het goed…en dan zijn er weer van die “dagen”.
Hoe was ik? Beter gezegd: wie ben ik nu ?
Een meisje dat heel vrolijk in het leven staat,
Maar voordurend stiekem toch nog een masker draagt…
Er zijn momenten dan ben ik een zonnetje dat straalt,
En dan ben ik weer een meisje dat vreselijk baalt..
Door mijn hoofd gaan 100der gedachtes..
Van kleinschalig tot grootsachtig..
Daarna besef ik, Wat denk ik nu allemaal weer..?
En dan het andere moment boeit het me allemaal niet meer..
Het is zo verwarend, zo wil ik niet zijn, maar het gebeurt…
En zo ben ikzelf degene, die al m’n litlle dromen verscheurt..