Ik ben zo bang voor alles,
ik ben zo bang voor niets.
Niemand begrijpt het,
niemand merkt iets.
Ik heb een dik masker,
daar kom je niet door heen.
Het is een soort muurtje,
van beton of van steen.
Soms zou ik hem af willen,
maar het lukt niet meer,
dan ga ik er haast van gillen,
want het doet zo zeer,
Ik kan niet meer voelen,
alles is stuk.
dus heb ik met dat masker
mischien nog wel geluk.
Dan hoef ik niet te denken,
alleen te faken af en toe,
daar heb ik heb ik wel problemen mee,
het maakt mezelf zo moe,
Ik hoop dat ik op en dag,
mezelf wezen mag.
Zonder masker leven,
weer liefde kunnen geven.
En dan gelukkig zijn,
leven in een wereld zonder pijn.