Stil was alles wat ik was
een hoop beenderen gevangen in die klas
zenuwachtig van al die blikken
zocht ik een manier zodat ze me niet konden strikken
iedereen zei blijf kalm, laat ze niet tot aan je hart komen
maar diep vanbinnen kon ik er niet aan ontkomen
Ik werd niet meer gepest
ik was gewoon gestressed
Die vier muren maakten me bang
de dagen bleven veel te lang
ik ga daar kapot
omdat ik niets nuttigs doe, ik voel me rot
Stil was alles wat ik was
zo stil dat niemand wist hoe ik was
gedachten bleven me achtervolgen
ja, ik heb er vaak aangedacht,
aan het vallen van de nacht,
nooit meer de zon zien opkomen
stoppen met van dromen
uitstijgen boven de pijn
hoe mooi het ongekende wel niet zou zijn...