De eerste kus..
Het gebeurde me zomaar,
ergens begin april,
daar zat jij aan de bar,
stiekem naar je kijken, heel stil.
Ik wist niets van jou,
totdat je vertelde,
je was al jaren samen,
samen met een vrouw.
Dat kon ook bijna niet anders,
jij was al wat ouder,
en ik nog zo jong,
maar toch werd je steeds vertrouwder.
Ik wachte iedere avond,
totdat jij ook naar huis ging,
en dan buiten, ik wilde wel,
maar toch deed ieder z'n eigen ding.
Tot op zomaar een dag,
jij tegen mij zei,
met een hele grote lach,
ik loop wel even mee.
Tijden hebben we staan praten,
de hele nacht zo lang,
we wilden elkaar niet verlaten,
toch ging jij, en dat maakte me bang.
Alleen maar met je gesproken,
verder gebeurde er helemaal niets,
gigantische vlinders in m'n buik,
daar stond je dan met je fiets.
Jij zei tegen mij,
ik moet nu echt eens gaan,
zomaar uit het niets kreeg ik een zoen,
en je kroop steeds dichter tegen me aan.
Een vreemd gevoel,
maar heerlijk gevoel bekroop me,
ik wilde weg, maar ook weer bij zijn,
zo samen met jou, het was zo fijn.
Ik lag die nacht alleen in bed,
ik kon niet meer helder denken,
niet meer slapen, niets meer doen,
dacht alleen aan jou, en die zoen.
En nu, zo nu en dan, als ik je mis,
als ik me eenzaam voel,
denk ik aan die kus,
ja, dan krijg ik weer even dat zelfde gevoel.