Ijzige stilte
Ijzige stilte
m’n mond schreeuwt
luid, maar tevergeefs
beeld zonder klank
Mezelf, gevangen
in jouw dwangbuis
getergd door verdriet
en het moeizame lijden
Neder val ik
getoornd door jou blik
toegegeven aan emotie
schokkend van de pijn
Weet dan liefste,
dat ooit komt die dag
waarop ik en jij, jij en ik, wij
samen zullen verwoorden
De liefde voor elkander