Stille gedachtes sluipen door vergeten gangen
Verloren gevoelens stromen weder in haar rivier
Als tranen die rolden langs haar wangen
Als smachtende zielen van mensen ver van hier
De wind sloop zachtjes door haar gulden haren
Haar blik weerspiegelde in een golvenloos meer
Ondere een zwarte lucht zag zij zich naar haarzelf staren
Ogen smekende om een vlaag van verlichting van haar Heer
Haar verlangens waren ver gevlucht van haar bestaan
Haar Utopische dromen vervaagden haar ware leven
Met een tragische wereld haar stille droom vergaan
Van het leven verloren, verlaten van alles om om te geven
In stilte zag zij hoe de Dood tot haar zou komen
In stilte rende zij weg van haar paradijselijke dromen