het leven geleefd...de baan gelopen.
altijd op iets mooiers blijven hopen.
er is me zoveel afgenomen,
heb nergens kunnen komen.
zonder te denken aan de angst van al die tijd,
hoe raak ik mijn angsten nu nog kwijt?
hoe kan ik nog in een groep verschijnen,
zonder in het verleden te verdwijnen?
In groepen kan ik echt niet bestaan,
dan moet ik echt uit de ruimte gaan.
bang dat ze me wat zullen doen,
net zoals jullie toen.
Bang dat ze me messen onder houden,
dreigend dat ze me kapot wouden.
dat ze me ook het bloed zouden laten zien,
en mij vernietigen bovendien.
Natuurlijk weet ik dat er goede mensen bestaan,
maar jullie zijn er met mijn vertrouwen vandoor gegaan.
jullie hebben me alles ontnomen wat ik nog had,
en nu ben ik het verschuilen zat.
ik moet over mijn angsten heen,
maar het voelt zo alleen.
niemand zou kunnen omvatten wat ik voel,
want wat is nu mijn doel?
ik wil dat ik weer overal kan zijn,
zonder te denken aan de pijn.
jullie sneden staan nog in mij gegrafeerd,
en ik heb mijzelf vertrouwen verleerd.
In een groep zie ik jullie overal..
en dat is waar ik van baal.
ik zou willen dat de sneden van jullie verdwenen,
zodat mijn armen niet van pijn schenen.
bedankt jongens, voor het vernietigen van mijn leven,
ik zal jullie nog vaker iets van mij geven.
ik weet ik liet jullie toe,
maar als ik dat nog eens doe.
gebruik dan je eigen verstand,
voordat je iemadn uit zijn eigen leven verband.
ik kon mezelf niet aan,
en daarom zijn jullie er met mij vandoor gegaan.
de sneden zullen blijven staan,
maar vroeg of laat zullen jullie uit mijn leven gaan!
**dit gedicht gaat over 6 jongens die mij dikwijls sneden gewoon voor de lol....ze hebben me bang gemaakt tegen mensen aan te lopen en in grote groepen te zijn**