Weer dezelfde domme fout,
ach het is wat je alert houd...
Nu wetend wat ik heb en never nooit laat gaan,
want ik weet dat hij altijd achter me zal staan.
En laat het dan soms saai en voorspelbaar zijn,
ik weet,hij doet me nooit verdriet of pijn.
Hij vind me mooi zoals ik ben,met alle goede en slechte dingen die ieder mens heeft..
samen al zoveel narigheid,maar ook mooie momenten beleefd.
Soms zoek ik wat spanning...omdat het me wat te saai word..
maar er is géén ander bij wie ik me zo graag weer terug in de armen stort.
Jij,die van me houd,onvoorwaardelijk van mij houd,
mij,soms,ten onrechte volledig vertrouwt.
Maar ik ben terug op de wereld,een wijze les rijker,en met beide benen terug op de grond,
ben nu genezende,van een oude,maar nog nooit geheelde wond.
Ben zelf dom geweest....dit zie ik zelf ook wel in,
maar mezelf dat kwalijk blijven nemen heeft ook geen zin.
Het was...iets doen tegen beter weten in...terwijl ik wist dat het toch nooit zou gebeuren,
dat het me waarschijnlijk nog verder de diepte in zou sleuren.
Maar toch deed ik het en het bracht me totaal van de wijs,
het voelde als een spannende,nieuwe reis.
Gevoelens...spanning..lust alles kwam weer naar boven...
maar wist dat het me niks zou beloven...
Niks meer dan een hoop onzekerheid,verwarring en onbeantwoorde vragen,
en dat het iets was,wat nooit of te nimmer zou kunnen slagen.
Maar jij,jij bent er altijd...of ik me nu goed of slecht voel,
ik weet wat ik aan je heb,en ook al is het niet meer een spannende boel...
Iedere relatie heeft ook z'n mindere periodes,waarin je soms jezelf kwijtraakt,
maar het is aan jezelf,om uit te zoeken wat het ongelukkige gevoel veroorzaakt.